مطالعات تطبیقی نظامهای آموزش عالی نشان میدهد دانشگاههایی موفق خواهند بود که از یک نظام مستمر و سازمانیافتة ارزشیابی و اعتبارسنجی برخوردار باشند. پیشنیاز چنین نظامی، تدوین شاخصها و قبل از آن ارزیابی درونی مؤسسات آموزش عالی است؛ لذا هدف این نوشتار، بررسی این شاخصها و ارزیابی درونی مؤسسات آموزش عالی به عنوان پیش بایستهای اصلی رتبهبندی آنهاست. این مقاله، ضمن اشاره به پیشینۀ اعتبارسنجی در کشورهای مختلف، با استفاده از رویکرد توصیفی و روش تحلیلی – مقایسهای، به بررسی شاخصها و استانداردهای تدوین شده در سطح بینالمللی میپردازد و رتبهبندیهای انجام شده در نقاط مختلف جهان را مقایسه و تحلیل میکند. همچنین با توجه به مقتضیات خاص کشور، الگویی شامل شاخصها و استانداردها ارائه خواهد شد. نتایج نشان میدهد نظامهای آموزش عالی که بر اهمیت فرایند اعتبارسنجی و ارزیابی درونی در بهبود کیفیت آموزش عالی، ایجاد فرهنگ ارزشیابی و اعتبارسنجی در دانشگاهها و مؤسسات آموزش عالی، آشنایی و آگاهی مدیران و تصمیمگیرندگان نظام آموزش عالی، بهرهگیری از ابزارهای انگیزشی و اعطای امتیازهای علمی و پاداش در ارتباط با اعضای هیأت علمی و دانشجویان تأکید کردهاند موفقتر هستند